მწუხარება მკერდზე მიყრდნობოდა საგოდებელში დუმილს...

დაიწყო .... ის რასაც ამდენ ხანს ველოდი - დამამთავრებელი კლასი ... დაიწყო ნეგატიურად და ისე რაღაცნაირად სიტყვებით,რომ ვერ ახსნი ...ახლა კვლავ დაემსგავსება ყველაფერი ერთმანეთს უაზროდ და საკუთარ თავს აგერ უკვე მერამდენედ (ვინ უწყის ?!) დავემდურები არაფრის შეცვლის გამო... დღეების თვლა ჩვევად მექცა, ვითვლი ..ვითვლი .. ვითვლი ....აღმოვაჩინე , ჩემთან ურთიერთობაში დაშვებულ შეცდომებზე თურმე უსწავლიათ და გული დამწყდა , ეგოისტურად , მაგრამ მაინც... მეწყინა , რომ მე უბრალოდ სასწავლებლად გამოვდექი ....წავა რა ყველა .... უეჭველად ...შემომელევა როდესმე ეს ფურცლებიც , ათასჯერ დაწერილს , ალბათ ათასმეერთედაც დავწერ და დავხურავ ბლოკნოტს... წერილები დავწერე დავტოვე სხვადასვხ ადგილას, იმედი მაქვს ვინმეს გაეღიმებოდა მაინც ... მეც ვიპოვე პოზიტიური წერილი...ძალიან დამღლელად ვწერ უბრალოდ ასე მეფიქრება -ნაწყვეტ-ნაწყვეტ....